Texas 2004

Vanochtend werden we vroeg wakker, want kennelijk was ons hotel het startpunt van de "Race for the Cure" in Fort Worth. Deze Race for the Cure wordt in veel plaatsen van het land (o.a. hier in Washington) gerend om het onderzoek naar borstkanker te helpen.

We hadden niet genoeg tijd om nog veel te doen, dus besloten we te gaan zwemmen en (in mijn geval) te gaan oefenen in de Athletic Club van het hotel. Dat bleek een heel mooie club te zijn en de kinderen vermaakten zich goed in het zwembad.

Al te gauw werd het tijd om naar boven te gaan en te gaan pakken. Na nog gauw het ontbijt buffet van het hotel, wat niet veel voorstelde, bezocht te hebben, reden we om 11 uur weg op weg naar het vliegveld.

Onze vlucht zou om 13:40 vertrekken en we dachten ruimschoots tijd te hebben, want het vliegveld leek niet ver. Dus stopten we nog even bij een Target, omdat een van onze tassen op zijn laatste draadjes is en ik wilde er goede plakband op doen.

Opeens vloog de tijd en waren we later dan de vereiste 2 uur van tevoren op het vliegveld. Gelukkig bleek het bij de check in en security niet druk. Wel werd ons een exit rij stoelen gegeven, waar kinderen dus niet mogen zitten. Het was nog een heel gedoe, maar de ontzettend vriendelijke American Airlines baliemedewerkers kregen het gedaan, dat we toch in een vol vliegtuig dicht bij elkaar konden zitten! Ik ga daar nog een brief over schrijven naar American, want ik weet uit ervaring hoe moeilijk dat is in alle drukte om een vliegtuig op tijd weg te krijgen.

De vlucht verliep prima en rond 18 uur liepen we weer over Washington Dulles.

Om half 8 werden de meisjes wakker, gelijk weer gezellig kleppend, tot irritatie van grote broer Kai. Gauw douchten we en Sophia vond het duidelijk heel spannend om in een hotel te ontbijten, dus besloten we het buffet te gaan eten in de lobby. De bediening is telkens heel erg vriendelijk en het eten lekker. Ik dacht nog aan gisteravond en hoe bijzonder het Internet toch is. Met Annette en Tosca email ik al jaren en het was net of we elkaar al altijd kenden. En nu kan Saskia het ook zo goed met Tosca's dochter vinden, erg leuk!
In persoon ontmoeten maakt het toch nog meer "Echt".

Om 9 uur kwam Tosca Sophia ophalen en waren wij wel zo ongeveer klaar om te gaan. Na nog een stop bij de Brentano bij de Alamo, voor Katja, die midden in een boekenreeks zit en perse het volgende deel ervan wilde hebben. Met veel protest reed Rick om daarvoor. Gelukkig hadden ze het boek en was Katja de hele rit stil.

We hadden een paar stops op weg terug naar Dallas op het oog. De eerste was Aquarena Springs in San Marcos. Daar zouden glasbodem boten zijn en van alles meer. Maar ten eerste reed iemand bij de afslag achterop tegen Rick aan. Gelukkig geen schade, maar toch wel schrik. Het was ook wel wat Rick's fout, want hij lette niet op, waardoor hij heel plotseling moest remmen. We hebben persoonlijke gegevens en verzekerings nummers uitgewisseld, maar we denken niet, dat er verder nog iets aan de hand was.

Toch ietwat geschokt reden we naar de Springs. Dat zag er allemaal nogal verlopen uit (hoewel de website er heel goed uitziet, dus we hebben het vast gewoon in de haast gemist) en het was zulk prachtig weer, dat we besloten liever door te rijden naar McKinney Falls State Park in Austin, waar werd gezegd, dat er in de kreek gezwommen kon worden.

Nou, dat werd compleet bewaarheid! Wat is dit toch een mooi land! Ieder park heeft weer iets bijzonders en ben je zo een met de natuur. Er waren wel wat andere mensen, maar gezien het feit, dat het een vrije dag was (Goede Vrijdag) was het heel rustig. We parkeerden bij de "Upper Falls" (de lower falls konden we niet vinden en de ranger had gezegd, dat die niet zo mooi waren).

De rivieren hier lopen over platte limestone, waardoor je er gemakkelijk in kunt waden. Zo ook bij deze Onion Creek. Je kon over de watervallen lopen en daarna er onder zwemmen. Kai en Saskia vonden het heerlijk! Ik had er uren kunnen doorbrengen. Helaas wisten we, dat we nog helemaal naar Fort Worth moesten, 4 uur verder rijden.

Om 1 uur verlieten we onder groot protest van de kinderen het park en kwamen prompt in een verkeersopstopping terecht. We vergingen allemaal van de honger en Rick probeerde via zijweggetjes het geheel wat te omzeilen. Dat lukte redelijk, maar de Sonic drive thru die we zochten liet op zich wachten. Dus besloten we toch maar weer Jack in the Box te proberen. Die bleken een heel lekker menu te hebben, Rick had een kipfajita pita en ik een ciabatta broodje met gegrilde kip. Van mij mogen die naar ons gebied komen!

We kwamen daarna nog twee keer in een mijlenlange opstopping terecht, beide keren door een vreselijk ongeluk veroorzaakt en beide keren met een op zijn kop gevlogen pick up truck. We vroegen ons af of die mensen er ongedeerd vanaf waren gekomen, want er waren geen ambulances (meer?) te bekennen. Gelukkig loopt er langs de snelweg hier een secondaire weg, die helemaal niet vol was. Zodra we dat door hadden namen we de eerstkomende afslag en schoten zo veel sneller op. Ik vroeg me af waarom niet iedereen dat doet. Voor ons gelukkig niet, want we raceten langs stilstaand verkeer op de Interstate.

Rond 4 uur werd het duidelijk, dat we niet voor vijven in het Dallas-Fort Worth gebied zouden aankomen. En we hadden kaartjes voor een rodeo in Fort Worth om 8 uur. Onze hotel reserveringen waren weer bij de Adams Mark in Dallas, toch wel zo'n 40 minuten rijden van Fort Worth. Omdat we tot 6 uur konden annuleren, besloten we een hotel in Fort Worth te zoeken en die in Dallas te cancelen.

We kozen het Renaissance Worthington hotel. Midden in de stad en vlakbij de Stockyards, waar de rodeo zou worden gehouden. Daar zit ik dus nu in een gezellige kamer op de 11e verdieping, met een geweldig uitzicht (vooral op de naderende donderbui).

Na gauw de baggage te hebben afgeleverd op de kamer reden we naar de Stockyards. Daar parkeerden we naast het rodeo stadion en aten we bij het Riscky's Steakhouse. Het menu was vooral steaks en andere lekkernijen, maar ze hadden ook een speciale delicatesse: gefrituurde kalfsballetjes (ja, precies, zaadballetjes!), "Calf fries" noemden ze het. Toen me verteld werd wat het was, moest ik het natuurlijk proberen! En uiteindelijk heeft de hele familie er een geprobeerd. Onze persoonlijke "Fear Factor"! Het smaakte net als een kruising tussen een kip nugget en een gefrituurde oester. Maar ik moet toegeven, dat het idee me ietwat misselijk maakte. We kunnen nu allemaal zeggen, dat we stierenballen hebben gegeten!

Om 8 uur begon de rodeo. We vonden goede zitplaatsen in het midden van het stadion (het was niet erg vol). Het begon met de cowboys, die zo lang mogelijk op een stier moesten blijven zitten. Verder werden kalfjes gelasso-ed en reden cowgirls met paarden rond palen. We vermaakten ons enorm. We hadden nog nooit een rodeo meegemaakt en dit was de eerste overdekte rodeo ooit (uit 1918). Je kon zien, dat het nog altijd heel belangrijk is voor de deelnemers om de geldprijzen te winnen. Er werd verbeten gestreden.

Moe en voldaan na een heel volle dag keerden we naar het hotel terug. Alweer de laatste nacht van onze vakantie! Dit is de laatste dag in dit blog. Ik zal nog wel terug komen en er meer details aan toevoegen. Ik heb iedere dag nogal moe geschreven, dus heb veel kleine dingetjes gemist, waar ik later weer aan dacht.

Texas is een unieke staat, we hebben nog lang niet alles gezien, maar wel een heel mooi gedeelte. Het was een fantastische keus voor een Paasvakantie!

Ik kon het vanochtend niet opbrengen om nog eens in die saaie ruimte in het hotel te gaan oefenen. Dus hoopte ik, dat mijn spieren mee zouden werken en dat ik genoeg oefening zou krijgen met rondlopen bij de attracties, die we gingen bezoeken.

Na weer een snel buffet beneden in het hotel, waarbij we weer enkel voor 3 buffetten hoefden te betalen, reden we weg naar het noorden "Hill Country" in. Hier wilden we vooral zien hoe Lyndon B. Johnson, Kennedy's vice president en na zijn dood president, leefde. De weg naar Johnson City was heel mooi, met allerlei bloemen, blauw, rood en geel en ranches met verschillende dieren. Helaas zag ik nog steeds geen armadillo. Ik zal toch teleurgesteld zijn, als ik er geen in het wild zie voor we naar huis gaan!

Na meer dan een uur rijden arriveerden we bij Lyndon B. Johnson Historical Park. Daar konden we een rondrit krijgen over de Johnson Ranch. De rondrit zou om 1:15 beginnen en het was pas 11:40. We kochten dus kaartjes ervoor en besloten in de tussentijd de Wildseed Farm dichtbij te gaan bekijken. Alle bloemen staan in volle bloei en deze "boerderij" had velden bloeiende bloemen. We liepen hier tussen de papavers rond en kochten een kaartje voor het vlinderhuis. Helaas waren er niet zoveel vlinders, maar mooi was het wel.

Na een snelle lunch in het restaurant daar, gingen we terug om de rondrit over de Johnson ranch te doen. Onze gids bleek van Duitse origine, zoals zoveel mensen in dit gebied. Tot niet zo lang geleden werd er overal Duits gesproken en in de kerken Duitse preken gegeven. De Johnson familie was ongewoon, want zij waren Engels. De gids had een interessant accent: een mengelmoes van Duits, Texaans, Zuidwestelijk...

De rondrit was anderhalf uur lang. Hij ging onder anderen langs het huis waar LBJ geboren is en de ranch, waar Lady Bird Johnson nu nog, op 91 jarige leeftijd, woont. Hoogtepunt voor de kinderen was wel de stop bij de schuur met stieren en geiten. Verder was het voor ons interessant, maar voor de kinderen wat langdradig. Lyndon B. Johnson was wel een heel bijzondere president, die veel sociale programma's in de VS van de grond kreeg.

Na afloop hadden we allemaal behoefte aan even relaxen, dus reden we naar Pedernales Falls State Park, waar de watervallen van de Pedernales rivier, die ook door de Johnson ranch loopt, te bezoeken zijn. Het is een heel mooi gezicht en je kunt heel dicht bij de watervallen komen, want die lopen over plateaus van limestone (ik weet het Nederlandse woord daarvoor niet). Kai en Rick hadden er langer willen doorbrengen, maar we hadden om half zeven afgesproken bij een restaurant aan de Riverwalk.

Nu hebben we besloten morgen weer andere watervallen te bezoeken op onze weg terug naar Dallas, want dat is toch een grote trekpleister voor de kinderen.

Om half zes waren we terug in het hotel en hadden dus een half uurtje om ons klaar te maken voor het avondeten. We liepen via de Riverwalk naar het restaurant Rio Rio, waar we Tosca en familie en Annette en familie zouden ontmoeten voor het eten. Het werd een hondsgezellig maal, alle volwassenen en kinderen konden het goed vinden, Saskia en Sophia zelfs zo goed, dat Sofia nu hier in het rollaway bed ligt met Saskia. Ze hebben vannacht een sleepover.

Het is toch wel heel bijzonder, dat je elkaar online ontmoet en een aantal jaren correspondeert en dan lijkt het net of je elkaar altijd heb gekend. En ligt er opeens een schattig 7-jarig kind op je hotelkamer. Erg leuk zoals Saskia en Sophia het samen kunnen vinden. Jammer, dat zo'n avond toch zo kort is, want het was werkelijk onbeschrijflijk gezellig zo met zijn allen! Ik wens dan echt, dat we allemaal dichter bij elkaar woonden!

Stralende zonneschijn begroette ons vanochtend, zowel als het schattige (maar zeer luide) stemmetje van het kind van onze buren. Om half acht was die familie wakker en er was geen verder slapen bij voor ons. Maar ja, we zijn zelf ook niet altijd de stilste familie en het was ook wel goed eens wat vroeger uit de veren.

Ik ging oefenen en Rick nam Kai en Saskia mee zwemmen. Dat is altijd een grote wens en we dachten, dat, als we daar meteen aan zouden toegeven, het gezeur erom minder zou zijn. Dit bleek niet het geval, al voor de lunch werd er weer om het zwembad gevraagd!

Na een snel buffet ontbijtje in de lobby, van de laatste overblijfsels voor het dichtging (de waiter rekende er maar 3 van de 5 hierdoor, heel schappelijk), begaven we ons op weg naar de San Antonio missies. Er zijn 5 van deze oude Spaanse nederzettingen stammend uit 1718 en later.

De eerste, die wij bezochten, Mission Concepcion, heeft een mooi gerestaureerde kerk met twee torens. Bij het altaar staan een Jezus beeld aan het kruis. Dit maakte enorme indruk op Saskia, want die merkte op, dat Jezus vastgenageld was. Vreselijk vond ze dat en ze verklaarde de kerk een enge plaats. We vonden het allemaal een mooie plek.

De volgende missie, die op "Mission Road" lag, was Mission San Jose. Deze is de best gerestaureerde, met een prachtige kerk en andere gebouwen. Helaas bevestigde het alleen maar Saskia's angst voor de kerk, want er was een begrafenis gaande en de muziek was wat sinister.

De derde missie is Mission San Juan, die een mooie klokkentoren heeft, maar verder erg in verval is. Hetzelfde geldt voor Mission Espada.

Voor we de vijfde missie, de Alamo, zouden bezoeken, besloten we bij het Mexikaanse marktje te stoppen en wat te winkelen. De meisjes kochten cadeautjes voor hun vriendinnetjes en zilveren armbandjes. We aten lunch bij Mi Tierra, een Mexikaans restaurant en een heel populaire bakkerij met de meeste zoet uitziende koekjes, die ik me kan voorstellen. Het geheel was erg kleurig, overal pinata's en andere kleurige Mexikaanse dingen aan het plafond. En Mariachi's kwamen langs de tafels om te zingen (wel $5 per liedje vragend!). Het eten was lekker en verfrist gingen we verder op weg naar de Alamo.

De geschiedenis van deze missie in het midden van San Antonio blijf ik ontzettend boeiend vinden. We zijn 13 jaar geleden ook in San Antonio geweest en toen was de Alamo nog veel minder toeristisch bekend, dan nu. Nu staan er aan de overkant rare musea, zoals Ripley's Believe it or Not en Guinness Book of World Records. Maar dat alles doet niet af aan het verhaal van het gevecht om de Alamo. Disney heeft Davy Crockett onsterfelijk gemaakt, maar alle mannen, die daar vochten hadden een hang naar vrijheid, die onvoorstelbaar is. Of misschien toch niet, Amerika blijft toch voor vrijheid vechten.

Nadat we door de Alamo gelopen hadden waren we net op tijd voor de IMAX film over de slag om de Alamo. Het was een heel indrukwekkende weergave van die 13 moeilijke dagen, die eindigden in een bloedige slachtpartij. Maar die wel de vrijheid van Texas indirect tot gevolg hadden.

Diep onder de indruk gingen we terug naar het hotel. De film "The Alamo" komt deze vrijdag uit, we zullen hem zeker gaan zien. Dit alles maakte het hele verhaal ook echter voor Kai, die op het moment op school over de Texas republiek leert.

Na een uurtje relaxen op de kamer liepen we de Riverwalk weer op, op zoek naar een restaurant. De keuze viel dit keer op een origineel Zuidwestelijk restaurant: Zuni Grill. Ze hadden werkelijk heerlijk eten. Het lopen langs de Riverwalk is ontzettend leuk, overal terrasjes en muziek en watertaxi's op de rivier. Het weer was fantastisch en we genoten van de omgeving.

Ik had Saskia en Kai beloofd te gaan zwemmen met ze en dus gingen we zodra we terug waren in het hotel. Ik zat in de lekker warme jacuzzi terwijl de kinderen zwommen. Een waardig einde van een indrukwekkende dag!

Oef, opeens moet ik het met een 26 bd modem doen, heel wat langzamer, dan gisteren!

Vanochtend werden we met harde regen wakker. Ik liet Rick en de kinderen achter om de kamer op te ruimen en ging zelf even fitnessen. In de tussentijd werd het gelukkig droog, hoewel het nog flink waaide.

Om kwart over 10 uur reden we weg bij het Dallas hotel op weg naar San Antonio. Het nam nog even in beslag om de stad uit te komen, want Rick miste de afslag voor I-35E en dus moesten we even zoeken om de goede afslag terug te vinden. Gelukkig vonden we onderweg ook een Sonic om ontbijt te eten en om kwart voor elf waren we dus echt onderweg.

Onze eerste tussenstop was het Dr. Pepper Museum in Waco. Dit was de oorspronkelijke locatie waar de soda in flessen werd gedaan. Het museum was leuk, veel advertenties en dergelijke. De kinderen vonden vooral de racebaan met verschillende "soda" auto's leuk. Grappig was ook, dat Nederland belangrijk was in de geschiedenis van Dr. Pepper. In Nederland werd namelijk het drankje "Foots" uitgebracht, om W.W. "Foots" Clements te eren, die jarenlang een hoofdfiguur voor Dr. Pepper was. Voor we weer in de auto gingen kochten we flesjes Dr. Pepper. Waco zag er verder ook leuk uit.

Inmiddels was het weer goed opgeklaard en we genoten van de mooie landschappen. Glooiend met allerlei kleuren bloemen en veel vee in de weides. Opvallend voor ons was, dat er hier geen rode schuren of silo's te zien zijn bij de boerderijen.

Voor de lunch stopten we bij een Whataburger, nog een fast food keten, die we in onze buurt niet kennen. We moesten nogal lang wachten op de bestelling en daarom kregen de kinderen van een van de medewerkers zomaar een ijsje en een koekje! De Texanen zijn echt heel vriendelijk. De Whataburger burgers waren lekker, maar hun menu was nogal saai.

Ik zag net een reclame van Jack in the Box over een van hun sandwiches: kip filet met ham, kaas en ik weet niet wat en die wordt geadverteerd als "Very European". Ha! Maar "European" hier betekent exotisch en interessant.

Verder op onze tocht door het mooie groene Texas land met blauwe, rode en gele bloemen stopten we in Austin. Deze stad is heel interessant en we hadden er zo een dag of meer kunnen doorbrengen, maar het was al na drieen en we wilden voor het avondeten in San Antonio zijn. Dus reden we naar het Staats Capitool, wat werkelijk een prachtig gebouw is! Daar parkeerden we en liepen erheen. De kinderen werden flink vervelend, dus gingen we gauw verder.

Vlak voor San Antonio klaarde het weer compleet op, hopelijk blijft dat zo! Eenmaal in de Adams Mark hier (met "river view", waarbij we net de keien van de rivier muur kunnen zien) belde ik mijn internet vriendin Annette om ons te ontmoeten voor een drankje.

We ontmoetten elkaar in de bar beneden en bestelden wat appetizers: nachos, jalapeno poppers (jalapenos gevuld met cream cheese) en hot wings (kippenvleugeltjes met hete barbeque saus). Het was erg gezellig, alsof we elkaar al jaren kenden.

Na een uurtje moest Annette naar huis en besloten wij langs de Riverwalk te gaan wandelen om een restaurant te zoeken. We streken uiteindelijk neer bij Landry's en hadden een heerlijke vismaaltijd. Rick en ik aten 12 oesters en ik had een bord vol gegrilde crawfish, heel erg lekker. En heel goede bediening. De Riverwalk is heel gezellig met allemaal restaurantjes en terrasjes, het was erg leuk er rond te lopen.

Om 8 uur sleepte ik mezelf met ijzeren zelf-discipline uit bed om me klaar te maken om in de oefenruimte van het hotel te gaan rennen op de lopende band. Zin had ik niet, maar achteraf was ik toch weer blij, dat ik gegaan was. Dit hotel heeft een mooie oefenruimte, met stairmasters, lopende banden, fietsen en gewichten.

Toen ik terugkwam was de rest van de familie ook op en besloten we alvast op weg te gaan naar de Fort Worth Stockyards, het doel van vandaag. Onderweg vonden we een Jack in the Box, waar we ontbijt bestelden. Mijn sourdough sandwich met ham, kaas en ei smaakte voortreffelijk.

Na even zoeken vonden we het historische Stockyards district. Hier werden van het midden van de 19e eeuw tot het midden van de 20e eeuw miljoenen stuks vee verhandeld. Om half twaalf zagen we de cowboys de beroemde Texas longhorns door de straat drijven. De dieren zagen er prachtig uit met enorm wijde hoorns!

We besloten een rondleiding te nemen, die om 12 uur begon. De kinderen genoten (wij ook), vooral toen we door de grote schuren liepen waar longhorns, geiten, kippen en paarden gehuisvest waren. Ook zagen we hoe een paard nieuwe hoefijzers kreeg. We kregen het stadion waar de rodeo's gehouden worden te zien en besloten, dat we hier in Texas toch wel graag zo'n rodeo willen meemaken. We kochten kaartjes voor de rodeo vrijdagavond.

Na de tour was het lunchtijd en aten we bij Riscky's Seafood restaurant. Alle restaurants bij de Stockyards heten Riscky's. Die familie heeft er een steak, bbq, Mexikaans en visrestaurant. Heel bijzonder vond ik het, dat het crawfish seizoen is. Dus kreeg ik een enorme stapel gekookte crawfish. Heerlijk! En dat allemaal voor 8 dollar!

Na nog wat rondgekeken te hebben bij de winkels en een souvenir voor de kinderen gekocht te hebben, begaven we ons naar het Ripley's Believe it or Not and Palace of Wax museum. We arriveerden daar om kwart voor vier en het zijn twee "musea" (een wassenbeelden en een met rariteiten). Er werd ons verteld, dat we enkel tijd hadden voor een van de twee. Saskia is nogal bang aangelegd en dus besloten Rick en de twee oudsten naar het rariteiten museum te gaan (want er was een gedeelte met tornado's en orkanen) en Saskia en ik naar het wassenbeelden gedeelte.

Zelfs dat vond ze nog te eng en dus droeg ik een kind van 80 pond door het museum. We zagen bekende acteurs en actrices, alle presidenten, geschiedenisfiguren, Jezus en zijn leven (maar bij de kruisiging moest Saskia haar hoofd wegstoppen) en een heel stel bekende sprookjes. Net voor de griezelkamer mochten we het museum weer uit. Saskia zag toch nog ietwat wit en ik zag, dat ze Dippin Dots verkochten. Dus maar gauw een bakje gekocht! Ik ben benieuwd wanneer ze die angsten zal ontgroeien. Op zulke momenten merk ik weer hoe klein ze toch nog is in vergelijking met haar oudere broer en zus.

Toen de anderen klaar waren gingen we weer richting hotel. Eindelijk hadden we nog wat tijd voor het eten, zodat Kai en Saskia konden gaan zwemmen. Saskia had al vanaf de landing in Dallas daarom gevraagd, dus het was een grote tractatie. Ze zwommen in het koude buitenbadje, want het binnenbad was stuk. Maar ze vonden het heerlijk.

Voor het avondeten hadden we een reservering gemaakt bij Abacus. Dit restaurant ligt even buiten Dallas en is van binnen ultramodern. Het menu is heel origineel en de service was eerste klas.

Ik had kreeft "shooters": stukjes kreeft met sake saus, die je in een keer achterover slaat. Om je vingers bij op te eten! Als hoofdgerecht kwam er bijna rauwe tonijn met allerlei lekkere groentes. En om het geheel af te ronden een dessert met banaan en mousse. Een heel goede keuze voor de hele familie. Weer viel het ons op, dat we niet de enigen waren, die onze kinderen naar een chique restaurant meenamen. En het restaurant vond het prima, de kleinere kinderen kregen pasta en ze werden net zo vriendelijk bediend als de volwassenen.

Nog een paar observaties: het drinkwater ruikt en smaakt hier naar aarde. We vragen ons allemaal af of je daar eventueel aan went.

Gisteren bij Fossil Rim was ik heel belangrijk, want ik kon "Gemsbok" correct uitspreken. Wel heel grappig! Voor ik het wist deed de hele truck mij na.

Ok, zo een paar verdwaalde gedachten...

Helemaal voldaan zijn we nu terug op de hotelkamer. Morgen wordt er ingepakt en ver "getrokken" naar San Antonio. Tot dusver bevalt deze staat ons bijzonder goed!

Om half zeven... oh nee, half acht, want vannacht is hier de zomertijd ingegaan, werd er op de deur geklopt. Ik schrok wakker na een rare nacht met veel kindervoetjes in mijn zij en getrek met dekens, want Saskia sliep naast me en was heel onrustig.

Het was room service met ons ontbijt. Voor vandaag had ik een reservering gemaakt voor een safari tour om 10 uur en dus moesten we vroeg op, want dat was anderhalf uur rijden weg. Het ontbijt was heerlijk, alles even goed verzorgd. En de koffie was precies wat ik nodig had om goed wakker te worden.

Om kwart voor negen reden we weg, eigenlijk te laat, maar we hoopten het toch te halen. We gingen naar Fossil Rim Wildlife Center, een park waar beschermde diersoorten worden opgevangen en gefokt. Halverwege moest ik toch opbellen, dat we waarschijnlijk een kwartiertje te laat zouden zijn. Geen probleem, er zou gewacht worden.

De weg naar het park was prachtig! De staatsbloem van Texas is de Bluebonnet en die staat op het moment vol in bloei. Hele blauwe velden zagen we, met zo af en toe wat rood en paars en geel van andere bloemen erdoorheen. Ik genoot.

Verder reden we langs ranch na ranch, echt van die "Dallas" ranches: enorme hekken en grote huizen en gigantische prairies. We zagen alleen helemaal geen longhorns, ook al stond er, dat het longhorn ranches waren. Wel een heel stel koeien en paarden.

Ik had nog gehoopt een armadillo te zien (Rick zegt, dat hij ze alleen dood langs de weg heeft zien liggen), maar dat lukte niet.

Eenmaal aangekomen bij het Fossil Rim Wildlife Center betaalden we de toegang en gingen we mee met de achter de scenes tour. We waren met 6 anderen en twee gidsen. Een van de gidsen deed het al 20 jaar en ze was een heel enthousiast iemand, die duidelijk dol is op de dieren. We reden in een truck met aan beide kanten banken.

De dieren waren heel alert, het is tenslotte nog niet zo warm. We konden struisvogels (een ervan hapte hard in mijn vinger van enthousiasme, au!), emu's, allerlei herten en een zebra (hoewel niet met onze handen, want die bijten hard) voeren. Prachtig!

We hadden nog gehoopt ook de giraffen te kunnen voeren, maar die hadden om de een of andere reden absoluut geen interesse. Ze lagen allemaal in het veld en negeerden ons compleet! Wel jammer, maar ach er waren genoeg andere dieren om ons bezig te houden.

De gidsen vertelden interessant over de verschillende diersoorten. Vooral in het gebied met de dieren, die op uitsterven staan, werden ze geemotioneerd. Zo zagen we een stel cheetahs en neushoorns en 2 wolven. De gids was pas op safari naar Afrika geweest en had zelf gezien hoe slecht het daar met vooral de neushoorns gesteld is.

Na een rondleiding van bijna 3 uur (er stond online 2 uur voor) waren we weer bij de ingang terug.

We waren intussen flink hongerig en hadden op de heenweg gezien, dat er een Sonic dichtbij was. Vorige zomer hadden we al Sonics gezien in het Zuidwesten, maar we waren er nooit in de buurt voor de lunch. Nu dus wel. De gezichten van de kinderen lichtten helemaal op, toen we zeiden daarheen te willen gaan. Ik moet zeggen, dat ze heerlijk eten hebben voor een fast food keten. Niet supergezond, natuurlijk, maar ach, we zijn op vakantie. Het is ook grappig, dat je eten naar je auto wordt gebracht.

Helemaal voldaan begaven we ons naar onze volgende excursie: Dinosaur Valley State Park, 4 mijl verderop. Daar liggen bij de Paluxy rivier, een zijtak van de grote Brazos rivier, die door Texas loopt, allerlei dinosaurus afdrukken. We wisten niet goed wat te verwachten, maar we waren niet teleurgesteld! Na de 5 dollar toegang per volwassene betaald te hebben reden we naar de plek waar de meeste afdrukken te zien zouden zijn. Daar daalden we af naar de rivier en deden onze schoenen af om door de ondiepe gedeeltes naar de overkant te lopen.

In de rivier en aan de overkant waren indrukwekkende afdrukken van Brontosaurus en een van de Carnivoren. De kinderen (en ik) vonden het het leukst om in de rivier te spelen. Helaas werd Katja iets te dapper en gleed ze uit op een van de stenen. Plons! Kleddernat was ze, van top tot teen! Eerst was dat wel lachen, maar daarna wilde ze toch weg omdat ze het koud kreeg. De temperatuur buiten was ongeveer 23 graden, dus wel lekker, maar niet superwarm.

Op de terugweg zochten we naar een Target of andere winkel om Katja gauw wat goedkope droge kleding te verschaffen. Uiteindelijk vonden we een Kohl's en kochten daar een aantal dingen.

Onderweg viel het ons op hoeveel trucks (met zo'n "bed" erachter) en SUV's er hier waren, bijna geen gewone auto's! Volgens Rick hebben die trucks de paarden vervangen hier in Texas.

Via Fort Worth belandden we weer in Dallas, waar we 15 minuten hadden om ons klaar te maken voor het avondeten in het ronddraaiende restaurant van de Reunion Tower. Er was ons verteld door de concierge van het hotel, dat we er netjes uit moesten zien, dus ook de kinderen werden in het net gestoken.

Dit restaurant is bijna tweehonderd meter hoog in een toren gesitueerd. Het draait een keer per uur 360 graden rond, dus biedt een heel goed uitzicht over Dallas en Fort Worth in de verte. Het eten was er erg lekker en origineel. Ik had eend en hertenbiefstuk, erg lekker klaargemaakt. Het dessert was vooral interessant: de toren nagemaakt met een witte chocolade bal bovenop en donkere chocolade eronder.

Helemaal voldaan en blij na een gezellige, interessante dag gingen we terug naar het hotel, waar we nu nog even tv kijken.

Om half zeven vanochtend ging de wekker. Tijd om ons klaar te maken om naar het vliegveld te vertrekken. Na de katten extra eten te hebben gegeven en de veiligheidslampen (net alsof we thuis zijn) aangezet te hebben, zetten we ons alarm en vertrokken richting Washington Dulles.

We kwamen ruim anderhalf uur voor het vertrek van onze vlucht aan en brachten gezamenlijk de koffers naar de terminal. Het is fijn eindelijk kinderen te hebben, die oud genoeg zijn om een paar tassen te dragen of trekken.

Er stond een flinke rij voor de veiligheidscheck, maar op blote voeten en zonder jas kwamen we er vrij gemakkelijk doorheen. Ik verloor helaas mijn zilveren armbandje en ze waren bij de TSA heel aardig met helpen om te zoeken. Maar we vonden het jammer genoeg niet terug.

De American Airlines vlucht naar Dallas was helemaal vol en er werd gevraagd om je op te geven, als je je plaats wilde weggeven, voor $200. Ons niet gezien, wij wilden zo snel mogelijk aan onze vakantie beginnen!

Precies op tijd reden we van de gate weg en de vlucht was heel relaxed. American heeft lekker veel beenruimte en de service was heel goed. We kregen een lekkere granola bar en een drankje en een uur of zo later nog een drankje. Al gauw was het tijd om te landen en meer dan een half uur eerder dan gepland stonden we al op Dallas/Fort Worth airport! Eigenlijk niets te vroeg voor mij, want het bleek nogal moeilijk om Saskia bezig te houden vanochtend. Gewoonlijk is ze vrij gemakkelijk, maar vandaag kon ze zich niet meer dan 3 minuten met iets vermaken! Het kwam er nog bij, dat ze, door een heel erge luchtzak vorige zomer op de terugweg van New Orleans, heel bang is voor het vliegen. Ik had vrijwel de hele weg een klam handje in de mijne.

De baggage was snel gevonden en met een busje werden we naar het autoverhuurcentrum gereden. Dit is wel iets om te weten, als je naar Dallas vliegt, want gewoonlijk zijn de verhuurbedrijven op het vliegveld te vinden.

We kregen een prachtige witte Chevrolet Venture minivan van Avis. Er was zo plaats genoeg voor onze baggage en de kinderen hadden dezelfde plaatsen als in onze minivan.

Op weg naar Dallas zaten zowel Kai als Saskia met hun neus tegen het raam en riepen om de haverklap "Kijk, kijk!". Voor hen (en voor ons) is Texas een ander land. In het vliegtuig al zagen we de bekende grote cowboy hoeden. Alles is echt groter in Texas (hun leuze).

Het was nog wat vroeg om al bij het hotel in te checken, dus besloten we naar een restaurant voor de lunch te zoeken. Dat viel nog niet mee. Natuurlijk kennen we de stad helemaal niet, maar het leek overal uitgestorven. Uiteindelijk parkeerden we bij Main Street en aten een lekkere lunch bij de City Tavern. We zagen wel, dat er heel wat interessante architectuur te zien is in deze stad!

Na de lunch gingen we naar de Adam's Mark, waar we de komende 3 nachten zullen doorbrengen. Dit is een echt zakenhotel (vandaar het internet voor mij), met ruime kamers en alle voorzieningen, maar wel wat oud.

Een van de dingen, die ik absoluut wilde doen hier in Dallas, was het Sixth Floor museum bezoeken. John F. Kennedy werd hier doodgeschoten en dat was zo'n historische gebeurtenis, ik vond het belangrijk daar niet aan voorbij te gaan. Het museum bleek veel uitgebreider dan verwacht. Kai vroeg als enige de audiotour (voor kinderen) en vond die erg interessant. Saskia vond het allemaal maar eng. Het is een indrukwekkende en aangrijpende tentoonstelling van de gebeurtenissen van die dag en wat er daarna met de daders gebeurde. Ook al is het onderzoek in 1988 voorgoed afgesloten blijven er toch vraagtekens.

Wij hebben natuurlijk het graf van John F. Kennedy vele malen gezien bij Arlington Cemetery, maar dit verhaal hadden we nooit zo uitgebreid gezien. Ik liep er toch met tranen in mijn ogen rond. Dat jonge gezin dat toen zo wreed werd getroffen, je kunt er niet onaangedaan bij blijven! Geen vrolijke plek om te bezoeken, maar wel leerzaam en goed gedaan.

Na afloop hadden we allemaal enorme dorst en gingen dus op zoek naar een 7 Eleven of zo. Maar Rick nam een verkeerde afslag en opeens zaten we in een arme buurt. De huizen waren krotten en alle winkels hadden tralies voor de deuren en ramen. Ik maakte meteen van de gelegenheid gebruik om de kinderen erop te wijzen, hoe goed ze het hebben. Na een paar mijl zagen we een Shell station, waar we de drankjes en aspirine (voor mij) konden verkrijgen. De kinderen werden nog verliefd op een zwerfhond daar.

Eenmaal weer in Dallas besloten we een bezoekje te brengen aan de originele Neiman Marcus. Dit warenhuis is nationaal bekend om hun Kerst catalogus. Daarin kun je allerlei zeer luxueuze dingen bestellen, zoals een helicopter of een exotisch dier. De winkel zelf was mooi, maar zo duur!!! Ik wilde een zonnebril kopen, maar de goedkoopste was $250! Dan knijp ik mijn ogen maar liever nog even dicht!

We maakten vervolgens een reservering voor het restaurant "Rooster" en gingen even naar het hotel om op te frissen. Rooster bleek erg gezellig met originele gerechten. Ik had zeebaars met een lekker sausje en asperges.

Tot nu toe bevalt Texas ons prima!